Inmiddels zijn we negen maanden verder en resten
er nog maar drie maanden voor de start van dit toch wel serieuze wieleravontuur.
De resterende trainingstijd wordt steeds korter maar de trainingstemperatuur wordt gelukkig wel steeds aangenamer. Maar wat hebben we daar lang op moeten wachten.
De wintermaanden werden in eerste instantie zwetend doorgebracht op de
indoor trainer: op koude avonden werden in de garage de eerste voorzichtige
pogingen gewaagd om virtueel de Alpe d’Huez, de Crois de Fer en de Madeleine te
bedwingen. Dat viel vies tegen, zo zwaar kon het toch niet zijn? Er werd getwijfeld aan de weerstandsmeter van
de TACX gekoppeld aan het snel slijten van de achterband. Maar met het monteren
van een speciale trainingsband en na een reconfiguratie van het
computerprogramma bleek toch echt dat het probleem in de benen zat.
De stugge trainingsarbeid werd alleen verlicht
door de vertraagd voorbij schuivende zonnige beelden van de alpen tijdens de
tocht omhoog op het computerscherm voor mij. De opluchting was groot toen bleek
dat na stug doorharken in ieder geval de top werd gehaald, maar de vermoeidheid
was navenant. Anderhalf uur stoempen en pas één berg overwonnen, dat was niet erg hoopgevend. Dat de bultjes
buiten categorie waren maakte de pijn enigszins dragelijk, maar dat werd meteen
teniet gedaan door de wetenschap dat je er drie op een dag zou moeten doen
tijdens Tour for Life. Het beeld van lekker trainen in de buitenlucht vervaagde snel tussen de kille garagemuren.
In het nieuw jaar kwamen er de eerste
voorzichtige mountainbike tochten bij. En was daar eerst nog de kick van het
fietsen door de sneeuw op de Bussumer heidevelden; al gauw kwam daar de
weerstand van een snijdende wind en ijskoude voeten voor in de plaats. Striemende
regenbuien dreven mij in het vroege voorjaar weer terug naar de rollerbank in
de garage. De schaarse buitentrainingen
werden met volledige winteruitrusting en met van de kou verkrampte handen
gereden.
Ondertussen bleken er toch nog meer mensen te
geloven in het plan om mee te gaan doen aan Tour for Life. Opportunistische
aanmeldingen van eveneens op leeftijd rakende jeugdvrienden, ambitieuze zonen
die hun vader er wel uit willen fietsen, maar ook ervaren kilometervreters en
afgetrainde duursporters: Team Over the Hill kwam uit de startblokken. En ondanks
het koudste voorjaar van de afgelopen honderd jaar zijn er inmiddels al
duizenden trainingskilometers door Over the Hill in de voorbereiding voor de
tocht der tochten weggezet. Waarbij moet worden aangetekend dat er nog wel naar
balans in de trainingsschema’s van de individuele renners wordt gezocht!
Afgelopen zaterdag was er dan eindelijk zo’n
dag waardoor je weer weet waarvoor je het doet: vol aan de bak tegen de wind op
de dijk maar ook vliegend door de polder met de wind in de rug en de zon in je
gezicht. Zoevende bandjes op het asfalt en zacht ratelende derailleurs bij het
aansnijden van de bocht. Wolkenluchten en molens in het landschap, zo
weggeplukt uit de schilderijen van Rembrandt en Ruysdael schoten voorbij. De
handen losjes op het stuur, tandje erbij, even diep zitten om weer aan te haken
bij je voorganger. Een mooie waaier rijden, waarbij je soepel de kop overneemt
en net wanneer je denkt dat je weer moet aanzetten om het tempo hoog te houden,
wordt de kop door je mederenner vlekkeloos overgenomen. Even je energie pakken
terwijl je uit de wind zit en dan weer soepel naar voren rijden om je kopwerk
te verrichten. Zo schieten de trainingskilometers lekker op. Dat is wat ik voor
ogen had als ideale voorbereiding voor Tour for Life.
En terwijl ik tijdens het rondje Markermeer met
plezier mijn trainingskilometers maakte, was de gedachte aan die andere reden
waarom ik mij ingeschreven had voor Tour for Life nooit ver weg: de
ondersteuning aan Artsen zonder Grenzen. Want fietsen is leuk, maar als je dat
kunt doen voor een goed doel als Artsen zonder Grenzen wordt het nog leuker!
De sponsorwerving van Over the Hill komt nu
goed op gang en we zijn al aardig in de buurt van het totale sponsorbedrag van
Euro 15.000,- voor ons team, maar bijdrages zijn natuurlijk nog steeds welkom. Uw geld wordt besteed aan medische hulp voor mensen die het nodig hebben om letterlijk de komende dag te overleven. Om een goed beeld te krijgen van de noodzaak van werk van Artsen zonder Grenzen
kan ik een bezoek aan de manifestatie “Noodhulp van dichtbij” die deze weken
daar Nederland reist van harte aanraden:
Noodhulp van dichtbij: de wereld van Artsen zonder Grenzen
Amsterdam: woensdag 5 t/m zondag 9 juni op
het Museumplein
Openingstijden: 09.00 – 19.00 uur
Enschede: woensdag 12 t/m zaterdag 15
juni op het Van Loenshof
Openingstijden: 09.00 – 19.00 uur
Rotterdam: woensdag 19 t/m zondag 23 juni op het
Schouwburgplein. Openingstijden: woensdag t/m zaterdag 09.00 – 19.00
uur, zondag 12.00 – 19.00 uur
http://www.artsenzondergrenzen.nl/projecten/themapaginas/noodhulp-van-dichtbij/wat-houdt-het-in.aspx
En uw bijdrage kan u natuurlijk nog steeds
overmaken via de Teampagina van Team
Over the Hill: http://www.tourforlife.nl/FormSignUpSponsor.aspx?fst=Sponsor&rt=4&ri=31
Alvast hartelijk dank voor uw ondersteuning. Wij blijven nog wel even trainen!
No comments:
Post a Comment