De slotdag van de Driedaagse van Berg - Butgenbach
stond voor Team Over the Hill in het teken van verschillende verrassingen. De
eerste, minder aangename verrassing voor onze laatste trainingsdag in de
Ardennen was het weer: tweede pinksterdag was nat en koud. Niet echt een lekker
vooruitzicht voor een mooie trainingsrit. Maar aangezien we als team natuurlijk
ook moeten leren om in de regen tot grote hoogtes te stijgen maar vooral ook in
diepe dalen af te zinken beschouwden we dit dan maar als een uitdaging.
Hoe en waar we gingen fietsen was ons evenwel
nog niet duidelijk, wegkapitein De Mander had er eerder al de voorkeur aan
gegeven om met een andere toerkluppie in het Brabantse wat snelle kilometers
te gaan maken. Maar hier bracht de fietscomputer van Bas uitkomst: met de knop
“Surprise Me” werd een route uitgezet en de computer voorspelde een relaxed
rondje door Duits- en Franstalig Belgie voordat we weer op huis aan zouden
gaan.
Ter voorbereiding op deze slotkoers werd naast
een stevig ontbijt ook dankbaar gebruik gemaakt van de preparaten van Bas: voor
ieder teamlid had hij een imponerende ton “serieuze isotone sportdrank poeders” meegenomen
en daarbij wat “neutrale” sportrepen in verpakkingen zonder merkaanduiding die garant stonden voor een echte “boost”.
De bij het pakket horende flessen olie, voor “alle type massages”, waren al eerder getest door Siebe
en Hubert: de in ontwikkeling zijnde kuitjes van de junioren waren door moeders
al na de eerste dag liefdevol onder handen genomen, wat ze in deze slotdag goed van pas kwam. In afwezigheid van de dames moest de oudere garde deze ochtend zijn
toevlucht zoeken in eerder genoemde hulpmiddelen om in de treurige regen op de weg te blijven.
De eerste kilometers werden proestend en pruttelend afgelegd: het was voor iedereen zoeken om niet in de spetterende
slipstream van je voorganger terecht te komen. Hierbij bleek ook dat de ideale
afstand voor iedere fiets en renner in de regen verschillend was: bovenop het
achterwiel, op gepast afstand, iets ernaast of een klein beetje ervoor. Iedereen
schoof en schuurde om de ideale positie in het peloton te vinden. Uiteindelijk bleek dat wat je
ook probeerde en naast wie je ook fietste, zeiknat werd je toch.
Deze constatering leidde tot een
aanzienlijk verbetering van de moraal. Sterker nog, het bleek dat zelfs in de
regen de verlaten weggetjes en beklimmingen in het Ardenner landschap een
zekere schoonheid bezitten. Maar al gauw bleek dat de “Surpise Me” knop op de
fietscomputer van Bas inderdaad nog wat verrassingen voor ons in petto had: uit
het niets stuitten wij op een onvervalste Hansie-Hansie beklimming, waarbij een
aantal teamleden volledig verkrampte bij de aanblik van een sterk gelijkend
familielid van de oude Stockeu die we al eerder waren tegen gekomen. Maar de trainingen van de afgelopen dagen
bleken niet voor niets te zijn geweest: iedereen kwam uiteindelijk in goede
staat boven. Verrassend daarbij was het koersen van Maarten die met minimale
voorbereiding toch goed meekon. Mogelijk dat daarbij de euforie van de
pasgeboren zoon een rol speelde. Dat nieuw vaderschap toch ook zijn tol eist,
bleek aan het einde van de rit toen bij hem de hongerklop genadeloos toesloeg.
De route-tovenaar van Bas bracht ons nog langs
een super steile afdaling gelegen naast een gevaarlijk uitziend downhill MTB parcour (waren
wij even blij dat we deze weg niet weer omhoog hoefden) met beneden een mooi
stammineeke voor een opwarm bakkie. Team Over the Hill had het na nog wat onverwachte slingers, wendingen en lussen wel gezien en toen er door de kopgroep na een aantal uren fietsen opeens
een bekende weg werd gesignaleerd was koers naar de thuisbasis snel gevonden. Alle alarmerende piepjes uit de fietscomputer van Bas werden vanaf nu stijf genegeerd. In een
strak lint werden de resterende heuvels bedwongen. Vlak voor de laatste dorpjes
was er nog wel een verrassende ontmoeting. Achter in het peleton spraken we in de slotkilometers waarderende
woorden uit voor de passerende auto’s die ons in het slechte weer veel ruimte op de weg
boden. Groot was dan ook onze verbazing toen we Joost, die net de koppositie
had overgenomen, tierend zagen uitvallen tegen een zojuist gepasseerde stevige
Audi met Duitse nummerplaten. Deze auto reed ons toch rustig voorbij met meer
dan voldoende afstand? Trouwens, was dat niet z’n eigen auto met Olga achter
het stuur?
Geen paniek, de uitval van Joost bleek voort
te komen uit ongerustheid gezien het achterop komende verkeer. Dit was de verkeerde tijd en plaats om deze renner uit zijn concentratie te halen, zelfs niet door zijn trouw aanmoedigende vrouw: het kopwerk koste hem al
genoeg energie. Gelukkig was Olga op weg naar onze thuisbasis, niet alleen om
Joost op te pikken maar ook om nog een stevige lunch voor de vermoeide renners
te maken. Opnieuw fijn geregeld! En dat brengt me op de grootste verrassing van het weekend, namelijk
ons basiskamp: vakantieboerderij Berg. Een prima plek om met een groep vrienden
te verblijven. Een fantastische keuken, open haard, grote tuin en goede
slaapplekken in een schitterende omgeving (voor meer info en reserveringen zie http://www.ardennenberg.nl).
En wat kan een renner zich nog meer wensen na een rit in de regen: de ruime douches met vloerverwarming kwamen goed van pas! Een groter contrast met de kille betonnen douchehokjes voor de profs aan de wielerbaan in Roubaix is haast niet mogelijk. Wij voelden ons na deze drie dagen zeker geen echte profs, laat staan dat we nu vol gas 254 kilometers, inclusief slopende kasseien stroken, kunnen koersen van Parijs naar Roubaix. Maar we vonden dat we deze luxe douche wel verdiend hadden. Een goede basis voor ons Tour for Life avontuur is de afgelopen drie dagen zeker gelegd, zowel qua teamgeest als beginnende hoogtemeters. Nu alleen nog maar wat extra kilometers maken en af en toe nog even oefenen op een zacht glooiend bergje, dan kunnen we verdere verrassingen uitsluiten, toch?
En wat kan een renner zich nog meer wensen na een rit in de regen: de ruime douches met vloerverwarming kwamen goed van pas! Een groter contrast met de kille betonnen douchehokjes voor de profs aan de wielerbaan in Roubaix is haast niet mogelijk. Wij voelden ons na deze drie dagen zeker geen echte profs, laat staan dat we nu vol gas 254 kilometers, inclusief slopende kasseien stroken, kunnen koersen van Parijs naar Roubaix. Maar we vonden dat we deze luxe douche wel verdiend hadden. Een goede basis voor ons Tour for Life avontuur is de afgelopen drie dagen zeker gelegd, zowel qua teamgeest als beginnende hoogtemeters. Nu alleen nog maar wat extra kilometers maken en af en toe nog even oefenen op een zacht glooiend bergje, dan kunnen we verdere verrassingen uitsluiten, toch?
No comments:
Post a Comment