Het busje komt zo .....

Aan de start voor dag 2: Eiffel verkenning.

 Tijdens de tweede dag van onze Driedaagse training in de Ardennen speelde het fenomeen bus een belangrijke rol. Al was dat niet vanuit de traditionele betekenis uit het wielerjargon, waarbij dit begrip beroemd werd gemaakt door de Kneet die er regelmatig gebruik van maakte: de term bus staat hier dan voor een groepje achterblijvers (voor wie het tempo van de echte klimmers te hoog is) aangevoerd door een of meer veteranen. Daarvan is bij Team Over the Hill uiteraard geen sprake. Achterblijvers kennen we niet, hoogstens dat we af-en-toe na een heftige beklimming respectvol op elkaar wachten en veteranen zijn we nog lang niet, de meeste van ons zijn pas recent bekeerd tot het wielervirus.

Daarnaast was er op deze zonnige dag geen sprake van een Ardennen offensief met eventuele slachtoffers, maar eerder van een Eiffel verkenning: na overleg met wegkapitein de Mander was er gekozen om naar het Oosten te koersen voor het maken van een flink aantal kilometers met iets minder explosieve beklimmingen. De Mander was er zelf niet bij maar hij kan trots op het team zijn want nog gedurende de koers werd besloten om ook de discipline veldrijden aan het trainingsprogramma toe te voegen. Dit resulteerde in raggende mannen die de Ruhrsee Runde af rammelde. Oftewel: niets vermoedende spatsierende Duitse gezinnen die op deze Pinkster zondag genoten van het fraaie bospad langs de oever van de idyllische Ruhrsee werden opgeschrikt door laag langs vliegende Hollanders die alle kanten op stuiterden op de keien en slippend door plassen en de modder schoten. Na afloop van deze mooie rit konden we gelukkig gebruik maken van een speciale service van de junioren: onze karretjes werden tegen een kleine vergoeding keurig schoon gemaakt. Dit bleek overigens te vergeefse moeite, want de derde dag was het kloteweer, maar daarover later meer. De opbrengst van deze schoonmaak actie wordt natuurlijk wel goed besteed want deze wordt rechtstreek gestort in onze sponsor pot voor Artsen zonder Grenzen.

Terug naar het fenomeen bus. Gedurende het buffelen op de beklimmingen in de Eiffel was er een zekere onrust in Team Over the Hill gekomen. Dit had met name betrekking op het vervoersmiddel van onze dames die ons op de eerste twee dagen gezelschap hielden. Er zou door hen in eerste instantie worden afgereisd naar Butgenbach met een super trendy, nagelnieuwe Mini met een blits fietsenrek achterop. Wat kunnen vrouwen zich nog meer wensen qua auto, dachten wij mannen. Groot was onze verbazing toen er op zaterdag middag een stevige VW bus op de oprit van ons fraaie weekend verblijf stond geparkeerd.  Jazeker, de dames hadden toegezegd om een, overigens prima, pasta maaltijd voor ons te verzorgen (waarvoor hulde!), maar voor het vervoer daarvan heb je toch geen bus nodig?

De argwaan groeide na de maaltijd toen er opeens briefjes en kalenders met vele lokale rommel- en vlooienmarkten onderling werden uitgewisseld. Zelfs een nostalgische avond ouderwets plaatjes draaien bij het haardvuur met orginele Duitse songfestival slagers kon een onbehagelijk gevoel bij een aantal van de mannen niet wegnemen. Met name Emile had een zeer onrustige nacht. Bij het vertrek de volgende ochtend werden wij ongewoon vriendelijk uitgezwaaid door onze ega’s. Nee, dat vroege opstaan was helemaal niet erg deze zondag ochtend en in plaats van de goedbedoelde gebruikelijke kreten als “wees voorzichtig” en “pas goed op” werden wij bijna het pad afgeduwd om maar snel te gaan fietsen. Dit  had grote invloed op ons koersen, het onbestemde gevoel bleef groeien en met name Emile leek de hele dag zwaar geblokkeerd op zijn fiets te zitten.  

Dat een bus ook andere gevoelens kan oproepen bleek bij terugkomst van onze fraaie ommegang door het Duits-Belgisch grensgebied. Nu stond er op de oprit een fraaie blauwe bus met het bekende E&E logo waaruit onze onvolprezen begeleiders Marloes en Ben een orginele pizza oven inclusief houtvoorraad en Italiaanse ingredienten tilden. Kijk, dan heeft het zin om met een bus te komen! Wat een aangename verrassing voor de vermoeide renners. Marloes en Ben bereidde voor Team Over the Hill een perfecte pizza maaltijd: tientallen pizza’s in diverse varieteiten werden verorberd in combinatie met een goed glas wijn (wijnpakketten voor Artsen zonder Grenzen kunnen nog steeds besteld worden, zie eerdere blog). De stemming steeg hierdoor zodanig dat het bericht van Marjits aan Emile later die avond geen enkel effect meer op hem en ons had. Dat die andere bus afgeladen met veel te duur aangeschafte Belgische meuk weer terug de grens over was kon ons helemaal niets meer schelen. Sterker nog: we werden overmoedig en besloten de avond af te sluiten in de lokale kroeg, waar het bier menu volledig werd afgeschuimd. Dat zou ons nog mooi kunnen opbreken de volgende dag, maar voorlopig hadden wij een opnieuw een prima trainingsdag achter de rug. En na de shopping bonanza van de dames kunnen de heren van Over the Hill weer ‘sans gene’  de bestedingsbudgetten voor echt noodzakelijke fietsspullen opschroeven.

Pizza oven in bedrijf voor de renners van Team Over the Hill: bellisima!