Iedere renner van Team Over the Hill kiest voor zijn eigen voorbereiding voor de Tour for Life. Daarbij zou je
verwachten dat de fiets en kilometers maken centraal staat, maar er zijn
renners die kiezen voor nogal onorthodoxe methodes. Zo koos Maarten in eerste
instantie in het voorjaar voor een intensieve bevalling ondersteuningcursus om
met name de ademhalingstechniek onder de knie te krijgen en het kantelen van de
heupen voor de perfectie fietshouding. Daarna lag tijdens de zomervakantie voor
hem het accent op sauna rituelen op een eilandje in Zweden om lichaam en geest
in volledige rust te krijgen.
De overige teamleden van Over the Hill
begonnen zich wat ongerust over hem te maken. Om de focus toch maar op
de fiets te krijgen werd besloten tot een andere ploegentactiek: als pa niet kan fietsen dan zetten we zijn pasgeboren zoon wel op de fiets! Onze
begeleiders Marloes en Ben vonden in Bordeaux in een bric-a-brac hiervoor de
perfecte oplossing: een originele racefiets voor jeugdige renners. Dit cadeau
werd namens de teamleden van Over the Hill aangeboden aan de jonge Maurits, die nogal
overdonderd was van dit cadeau. Maar de hint was nu wel duidelijk en de trotse vader Maarten is
bezig aan een indrukwekkende inhaalslag, zoals te lezen valt uit zijn verslag
van het recente trainingskamp van een aantal OTH renners in de Vogezen:
Om er voor te zorgen dat ondergetekende
in ieder geval nog één echte berg had gezien (en beklommen) voor de start van
Tour for Life daalde ik samen met de diesels Marc en Hajo en berggeit Siebe af
naar de Vogezen. De heenreis beloofde weinig goeds: donkere wolken en stromende
regen het laatste uur van onze reis. We waren gelukkig nog op tijd binnen in Sporthotel
Le Gros Chene voordat ze de boel op slot deden in het puur op fietsers (Belgen
en Nederlanders) ingerichte hotel, geleid door een vriendelijk doch ietwat star
echtpaar (gastvrouw bleek voormalig politieagent, gastheer was echte sporter
;-). Biertje aan de bar gedronken met onze gastheer, die – zo bleek de volgende
dag - dit jaar de Maratona te hebben gewonnen (140km, meer dan 4000 hoogtemers in
4u 40mins) en twee keer de Marmotte….pfff…
Volgende dag ‘s ochtends rustig ontbeten, Garmins ingesteld in overleg met onze gastheer en om een uur of 09.30u (pas) op pad voor 150km met 2400 hoogtemeters. Genietend van de mooie omgeving, met weinig auto’s heerlijk koersend op weg naar de Ballon d’Alsace: 9km met gemiddeld 7%. Siebe ging er meteen als een speer vandoor, na de tweede bocht was ie uit zicht en pas bovenaan kwamen we hem weer tegen. Hij zat al een tijdje op ons te wachten maar had zich toch echt verkeken op de lengte van de klim en dat brak hem de laatste 30-40 kilometers van onze tocht wel op: Siebe blies zich op op de ‘Ballon’!
Ik was blij dat ik zonder tot het gaatje te hoeven gaan boven kwam en na een korte pauze volgde een mooie lange afdaling, gevolgd door een lekker lokale ‘pate’ om de maag te vullen. Nog ‘maar’ 60 km te gaan, maar die bleken toch iets langer dan gedacht: mooie meertjes, lekker relaxte afdalingen na venijnige klimmetjes. Toch maar even een korte rustpauze ingelast (wen er maar aan Hans!) alvorens de laatste kilometers en klim terug naar het hotel (1,5 km a 10%) te maken. Het eten stond al klaar en genietend van de ondergaande zon kwamen we tot de conclusie dat we het er prima vanaf hadden gebracht, maar dat we met onze 23,5km gemiddeld misschien toch wat meer geschikt waren voor indeling in de 20-25 km/u groep dan 25-30 km/u tijdens Tour for Life ..… Siebe ging snel te bedde en Hajo was helemaal van slag toen hij om 22.30 uur al in zijn mandje lag; gelukkig had hij genoeg literatuur bij zich om in weg te dromen.
Onze gastheer had voor de volgende ochtend een mooi tochtje voor ons uitgestippeld van 90km met 1700 hoogtemeters, best pittig dus en dat bleek al snel toen we op een onbeduidend weggetje met stijgingspercentages van 10 tot wel 12% op het langste stuk tot boven de 600 meter moesten klimmen. In de afdaling fietste Hajo lek en bleek dat zijn fietspomp toch niet zo heel erg super was… Na een mooi foto (en rust) moment nog pittige stoemp met stukken van 15% en daarna rustig rollend op huis aan en wederom bleek het laatste stuk pittig. ‘Moe maar voldaan’ weer op huis aangegaan, de nodige ervaring wijzer en in de wetenschap dat het zwaar gaat worden maar dat we er vol voor gaan!
Maarten
Volgende dag ‘s ochtends rustig ontbeten, Garmins ingesteld in overleg met onze gastheer en om een uur of 09.30u (pas) op pad voor 150km met 2400 hoogtemeters. Genietend van de mooie omgeving, met weinig auto’s heerlijk koersend op weg naar de Ballon d’Alsace: 9km met gemiddeld 7%. Siebe ging er meteen als een speer vandoor, na de tweede bocht was ie uit zicht en pas bovenaan kwamen we hem weer tegen. Hij zat al een tijdje op ons te wachten maar had zich toch echt verkeken op de lengte van de klim en dat brak hem de laatste 30-40 kilometers van onze tocht wel op: Siebe blies zich op op de ‘Ballon’!
Ik was blij dat ik zonder tot het gaatje te hoeven gaan boven kwam en na een korte pauze volgde een mooie lange afdaling, gevolgd door een lekker lokale ‘pate’ om de maag te vullen. Nog ‘maar’ 60 km te gaan, maar die bleken toch iets langer dan gedacht: mooie meertjes, lekker relaxte afdalingen na venijnige klimmetjes. Toch maar even een korte rustpauze ingelast (wen er maar aan Hans!) alvorens de laatste kilometers en klim terug naar het hotel (1,5 km a 10%) te maken. Het eten stond al klaar en genietend van de ondergaande zon kwamen we tot de conclusie dat we het er prima vanaf hadden gebracht, maar dat we met onze 23,5km gemiddeld misschien toch wat meer geschikt waren voor indeling in de 20-25 km/u groep dan 25-30 km/u tijdens Tour for Life ..… Siebe ging snel te bedde en Hajo was helemaal van slag toen hij om 22.30 uur al in zijn mandje lag; gelukkig had hij genoeg literatuur bij zich om in weg te dromen.
Onze gastheer had voor de volgende ochtend een mooi tochtje voor ons uitgestippeld van 90km met 1700 hoogtemeters, best pittig dus en dat bleek al snel toen we op een onbeduidend weggetje met stijgingspercentages van 10 tot wel 12% op het langste stuk tot boven de 600 meter moesten klimmen. In de afdaling fietste Hajo lek en bleek dat zijn fietspomp toch niet zo heel erg super was… Na een mooi foto (en rust) moment nog pittige stoemp met stukken van 15% en daarna rustig rollend op huis aan en wederom bleek het laatste stuk pittig. ‘Moe maar voldaan’ weer op huis aangegaan, de nodige ervaring wijzer en in de wetenschap dat het zwaar gaat worden maar dat we er vol voor gaan!
Maarten
No comments:
Post a Comment