Trainingskilometers

De teamleden van Team Over the Hill ontwaken uit hun winterslaap en de verschillende STRAVA links geven aan dat de trainingskilometers langzaam beginnen op te lopen. Er wordt daarbij nu al gefrustreerd melding gemaakt dat die STRAVA weergave niet klopt (Marc heeft volgens eigen zeggen  afgelopen zaterdag echt wel 80 KM naar Nijmegen gefietst en daarna op zondag nog een keer 55 KM weggezet). De verhalen over de trainingsinspanningen worden de komende maanden als het goed is alleen maar mooier.

Over mooie verhalen aangaande trainingskilometers gesproken: ik stond vorige week  te wachten tijdens het inchecken in een toegangsslurf voor mijn retourvlucht vanuit Alicante naar Amsterdam. Ik was daar helaas niet om te fietsen, maar dat is een ander verhaal. Dat wachten begon irritante vormen aan te nemen omdat er een bejaarde was gestruikeld over de vliegtuigdrempel en hevig bloedend in een rolstoel werd afgevoerd. Diezelfde bejaarde liet zich overigens na een uur triomfantelijk alsnog in het vliegtuig tillen met een grote pleister op haar neus onderwijl tierend dat ze de luchtvaartmaatschappij aansprakelijk zou stellen voor de wachturen van haar ziekenvervoer taxi op Schiphol. Enig excuus aan de reizigers omdat dat zij al ruim een uur op haar zaten te wachten door die knullige valpartij bleven uit.   

Enfin, tijdens dat wachten in de slurf was mij in de trits van welvarende Benidorm bejaarden een gezond blozende jongeman opgevallen die duidelijk niet in dit rijtje thuis hoorde. Ik ving wat flarden van het gesprek op met zijn meer dan op leeftijd zijnde achterbuurman in de wachtrij. Het ging over het klimaat in Zuid Spanje en over fit blijven. Het weer was niet zo best geweest de afgelopen weken maar het was wel lekker om buiten te zijn om een beetje te bewegen. Ja, dat vond de jongen ook en hij deed ook aan fietsen om zijn conditie op peil te houden zei hij beleefd. Dat moest ook wel sprak hij schuchter, want dat was zijn beroep. Er werd door zijn gesprekspartner helemaal niet op in gegaan maar mijn oren waren gespitst. 

Er volgde wat uitwisselingen over plaatsen en mooie routes in de omgeving van Alicante. De jongen gaf aan dat hij een appartement aan de kust had en dat hij vandaar zijn tochten maakten. Er was wat verwarring, omdat de oude man in eerste instantie niet begreep dat het om fietstochten ging en niet om de toeristische routes in de auto die hij altijd maakten. Hoeveel hij dan wel niet reed, was de vraag. Achteloos vertelde de jongen dat hij vanaf oktober er al zo’n 13.000 kilometers op had zitten met mooie beklimmingen. Opnieuw geen enkele reactie en het gesprek kabbelde verder over lokale bezienswaardigheden.

Ondertussen vroeg ik mij af of ik dit wel goed had gehoord: 13.000 km? Ik keek nogmaals naar de jongen: zijn gezicht en handen waren gehard door de buitenlucht en hadden een rossige gloed. Hij hing ontspannen tegen de wand van de slurf, een sporttas tussen zijn  lange benen op de grond. Langzaam maakte ik wat berekeningen in mijn hoofd. Van oktober tot eind februari is vijf maanden, dat is dus zo’n 2600 km per maand. Hoofdrekenen was nooit mijn sterkste kant, maar ik stond toch te wachten dus: 2600 delen door vier is dan 650 km per week. Mmm, en dat dan door zeven …. Wow, dat is meer dan 90 km per dag: wie is die vent? 

Nog eens kijken: hij stond zo’n zes mensen achter me. Ik kon mij niet door de bejaarden massa met knullige bagage trollies en een verdwaalde rolator heen worstelen dus probeerde ik maar het gesprek op afstand te volgen: hij was op weg naar zijn ouders in Friesland en het zou wel laat worden voordat hij daar was. Het gesprek kabbelde verder over vertragingen en dat reizen zo slecht was voor zijn conditie. Dat vond de oude man ook! De rij schoof ondertussen langzaam verder het vliegtuig in en nadat de protesterende gewonde bejaarde alsnog in de gordels was geduwd vertrok het toestel naar Amsterdam.

Ik kwam ver na middernacht thuis en had geen zin om op het web te zoeken naar de mogelijke identiteit van dit Friese trainingsbeest. Maar toch bleef hij mij de afgelopen dagen achtervolgen. 90 km per dag in bergachtig Zuid-Spanje, zeven dagen in de week inclusief de feestdagen, dat was echt meer dan serieus trainen. Afgelopen zondag, na mijn eerste schamele trainingsrondje van 55 km in de Brabantse buitenlucht toch maar even kijken op de website van Team Blanco. En ja hoor, daar stond de mysterieuze kilometervreter uit Leeuwarden in volle glorie: Bauke Mollema. 

Dat komt dus wel goed met hem het komende seizoen, nu wij nog ……